Bu Şarkılar Kimin İçin

Çocuk zamanlarım; gözlerimden akan hüzün kırıklığı…

Zaman, çocukluğuma göz kırpıyor…
Zamanı tam olarak hatırlamıyorum aslında.
1978 senesiydi.

Kocamustafapaşa’da oturuyoruz. Antalya talebe yurdunun hemen karşısında.
Her sabah babamı işe uğurlardı annem.
Ben ve küçük kardeşim Sertaç, büyük bir iştahla kahvaltımızı ederdik.
Kahvaltının ardından annemin hazırladığı içi buz dolu su bidonunu alıp, mahallede ve civarında satmak için yola koyulurdum.
Evimizin yanındaki marketin önünde tüpgaz kuyrukları olurdu. İnsanlar, tüpgaz, margarin, zeytinyağı alabilmek için kuyrukta beklerdi o seneler…
Benim görevim de kuyruktakilere su satmaktı. İnsanların yılgın bakışları ve umutsuz bekleyişleri arasında su satardım.
Nereden baksanız beşyüz kişi olurdu sırada.
Bütün gün o suyu satmak için çalışırdım.
Bazen de su yerine, simit satardım.
Annem, evdeki oklavanın içine geçirirdi simitleri ve bende düşerdim yollara. Yüzümde çocuksu gülümsememle beraber. Kimi zaman su olurdu gülüşlerim, kimi zaman simit…

Günlerden Pazar.
Sekiz yaşımdayım. Sekiz yaşın coşkusu , heyecanı var üzerimde.
Bozuk paralar biriktiriyorum cebimde, akşam olduğunda aileme göstereceğim. Babam gece eve geldiğinde “benim oğlum kaç para kazanmış bakayım bu gün?” diyecek. Ben de göğsüm gere gere göstereceğim paralarımı.
Babamın eve getirdiği oyuncakların sayısı, kuyrukta bekleyenlerden bile fazla aslında ama, o çalış diyor bana, “çalış ve para kazanmanın zorluğunu ve zevkini” öğren.
İyi ki de demiş. İyi ki de alınterimle süslemişim Pazar günlerini.
Artık her pazarımı oynuyorum nasıl olsa…
O zamanlar bir türlü anlayamaz ve babama sorardım “neden bu kadar insan kuyrukta bekler?” diye.

O da “evlat bir gün sende o kuyrukta bekleyebilirsin unutma” derdi.
Sanıyorum, o günlerden aklımda kalan küçük kırıntılar, bu gün yazdığım şarkıların içinde geziniyorlar. Çocukluğumun hüzünleri, gülümsemeleri şarkılarımın içinde dönüp duruyorlar, sekiz yaşın hovardalığıyla…
Hep aşk şarkıları yazan bir adam olarak, o aşk şarkılarının bile içine sıkıştırmışım küçükken öğrendiğim sözcükleri…
Şarkılarımın birçoğuna insanların ilgi göstermesinin nedeni de aslında satır aralarında yaşanmışlığın sözleri, herkesin hayatında karşılık bulan sözler galiba.
Padişah şarkısı belki de bunun için herkesin dilinde uzun süre takılı kaldı.

PADİŞAH

Üstüme gelme inanamam
Beni ben gibi sevmedi bilirim
Bu seferde yalancı ben olamam
Seni bir kalemde rezil ederim
Korkmuyorum sana aşktan söz etmeye ben

İnatçıyım derdim çok
Dostum var hiç dermanım yok

Ah ne zaman bu ayrılık pek yaman
Neler çektim bu dünyadan
El mi yaman ben mi yaman...

Bu devirde kimse sultan değil
Hükümdar değil, bezirgan değil
Bu kadar güvenme kendine
Kimse şah değil, padişah değil
Bu zamanda kimse sultan değil

Serdar ORTAÇ

Şiir; evren kadar!

Zaman çocukluğumda salınan bir salıncak…

İlkokula Kocamustafapaşa’da başlamışım…
6 yaşındayım…
Son sınıfta bir müsamerede okuduğum şiiri hatırlıyorum. Gerçi daha çok bana şarkı söyletirlerdi öğretmenlerim.

Hem de ne şarkılar…
Bir bilsen, kim aşık senin çilli yüzüne…
Çilli bom bom bom çilli bom bom bom…
Ooo çilli, çilli yavrum çilli…
Sahnelerde esip duruyorum çocukça neşemle.

Bir de ayağında kundura, yar gelir dura dura’yı okumuştum kürsüde…
Annem 9 yaşındayken müsamerede bir şiir okumuş ******’ümüz için yazılan…
Aynı şiiri ben de okudum ilk müsameremde… Hocalarım bile hüngür hüngür ağlamışlardı…
Hiç ututmam yaşım çok küçüktü ama şiirim evren kadar büyük…

İzinde

Hey dünya yeryüzü, sarsıl yarıl, çök
Neysen bu gün göster, delin, boşan gök
Kendini yere çal, parçalan tarih
Ey Timur, Atilla, Yıldırım, Fatih.
Ey yüzlerce ölen binlerce milyon
Kalkın topraklardan, toplanın saf saf,
Geliyor en büyük, en büyük insan
O başbuğumuzdu, biz tek hisardık
Onunla yaşadık, onunla öldük,
Biz on yedi milyon, öldük onunla
Kırk bin yıldan beri aranan sancak,
Ağlar bir babanın ardından ancak,
Nihayet beş, on,
Biz şimdi öksüsüz, on yedi milyon
Ecel alçak ecel ne yüzle kıydın
Fani olmasaydı o da tanrıydı…
Gerçi et kemikti onunda dışı
Lakin semalara denkti bakışı…
Saçları devdi, ruhu alevdi,
Bütün dünya onu tanıyıp sevdi,
Bütün dünya baştan başa ona hayrandı,
O eşi bir daha gelmez insandı.

Anadan oğla kalan bir hatıra şiir…1979

Sayfa 11

----------------------------------------

İlk aşk; balkondan süzülen kırmızı gül…

Zaman, ilk gençliğime göz kırpıyor…

Suadiye’de oturuyoruz…
Şimdilerde olmayan bir yazlık sinema var evimizin hemen karşısında…
Arkadaşlarla toplanıp bedava film seyrediyoruz bizim balkondan. Türkan Şoray’lar, Belgin Doruk’lar süzülüyor akşamlarımıza. Uzaktan sevmeler düşüyor balkonumuza.
Bazı zamanlar da müzik setinin kolonlarını çıkarıyoruz balkona ve mahalleye müzik dinletiyoruz. İnsanlara bir şeyler dinletmek duygusunu hiç yitirmedim. Ama doğrusunu isterseniz o dönemde mahallemizde oturanların bundan pek memnun olduklarını sanmıyorum.

Hınzırlıklarımız bununla da bitmiyor.
Elimizde plastik kablo boruları var.
İyi hatırlıyorum, yoldan geçenlere kağıttan külahlar yapıp, üflüyoruz ve hemen saklanıp gülüşüyoruz. Özenle yapmak gerekir kağıt külahlarını. Küçük ve sıkı. Üflediğinizde ok gibi gitmesi gerekir.

İşte o gün hayatımın ilklerinden birini yaşadım.
İlk aşkım geçiyordu yoldan.
Bırakıyorum oyunu falan, onu seyretmeye dalıyorum. Yeryüzünün en güzel varlıklarından biri gibi geliyor bana. Bir nehir gibi akıyordu önümden.
Esmer, kapkara…
Karadeniz kadar da dalgalı saçları…
Aceleci adımlarla koşuşturuyorum içeriye. Vazoda üç tane kırmızı gül var, önceki gece babam getirmiş anneme.
Birini alıyorum…
Pencereden atıyorum aşağıya ve önüne düşüyor kızın. Usulca ve meraklı gözlerle bakıyor yukarı. Ben kaçıp gizleniyorum telaşla.
Aşık oluyorum… 14 yaşındayım.
Aşkım çocukça bir telaşın içine düşüveriyor.
Aşık oluyorum… Hızlanan kalp atışları, kırmızı bir gül, telaşlı bir kaçış ve aşk.
Başka nasıl söylenebilir ki, ilk aşk işte…
Bir daha onu göremedim. İzini bile bulamadım. Arasam ne fark eder!
Yirmi sene sonra “bak ben Serdar Ortaç oldum” mu diyeceğim?
“Bak bir balkondan önüne kırmızı gül atan çocuk benim” mi diyeceğim?
“Bak sen benim hızlı atan kalbimdin, sokağımızdan akan nehirdin” mi diyeceğim?
Ama seneler sonra, Okyanus albümümde, sözlerini Aysel Gürel’in yazdığı “İstemem mi balkondan gizlice gül atsaydım” isimli bir şarkı okudum.
Hep o geldi aklıma okurken…
Allah’ım dedim, ben bunu yaşadım çocukken…
Aysel’de bilmeden yazmış…
Kimbilir o kız şarkının sözlerinde gezinip duruyordur şimdi.
Bir yerlerde o şarkıyı duyduğunda, acaba aklına balkondan kırmızı bir gül atan çocuk gelmiş midir?
Ama kafasını kaldırdığında kimseler yoktu ki balkonda.
Yalnızca utangaç bir çocukluk…

İstemem mi?

Zamanı ben çizdim
Yoksa zaman mı beni
Ruhum hep aynı kaldı
Bedenimse değişti

Seni gördüğüm zaman
İçimden bahar geçti
İstemem mi bir tanem kışlara kalmasaydım

İstemem mi balkondan gizlice gül atsaydın
Tesadüf gibi her gün yollarıma çıksaydın
Daha ilk buluşmada
İsmini unutsaydın

İstemem mi sevgilim ilk kadınım olsaydın
İstemem mi yılları yaşanmamış olsaydım
İstemem mi saçıma, karlar yağdırmasaydım
Hoşlandığım ilk genç kız ilk sevgilim olsaydın
İstemem mi naz etsen, ben peşinden koşsaydım

Söz: Aysel Gürel
Müzik: Serdar Ortaç
Okyanus-2002

Sayfa 15

-----------------------------------------------

El ele tutuşunca kulaklarımıza doluşan bir şarkıydı hayat…

Zaman nefes nefese…

Büyüyorum galiba…
Aşlar büyüyor yüreğimde. Kalbimde kıpırtıları artıyor. Başka dünyalardan rüzgarlar esiyor yüzüme.
Erenköy Kız Lisesi’nin önünde birini bekliyorum.
O da esmer, kapkara.
Okuldan çıkarken yakalayamıyorum bir türlü.
Günlerdir göremiyorum.
Göremediğim zamanlarda içim buruk dolaşıyorum sokaklarda. Tadım tuzum kaçıyor. O olmayınca hayatımda bir şeylerin sızıya dönüştüğünü hissediyorum. Aşk olmayınca yoksullaşıyor insan.
Suadiye sahilinden kayık kiralıyorum ve çıkıyorum denize…
16 yaşındayım herhalde. O da benim kadar var.
Biz Suadiye’de Ayşe Kadın’da oturuyoruz.
Evine bırakmak için yanına gidiyorum. El ele yürüyorum onunla saatlerce hiç yorulmadan. Elini tuttuğumda, hayat keyifli bir şarkı gibi kulaklarımıza doluşuyor. Elini tuttuğumda dünyada ikimizden başka kimsecikler yokmuş gibi hissediyorum.
Şimdi olsa yanımda elele yürüyemem!
Zaten şimdi olsa yanımda, eskisi kadar sevemem belki de.
Neydi yitirdiğim? Eski aşklarımın uçarılığı, Heyecanı kimbilir nerelere kaçıp gitti.
Adalet midir bu?
Nasıl değişiyor insanın hayatı…
Kendimiz için hangisi iyi, hangisi kötü?
Niye kendi karar veremiyor insan?
Niye kendisi seçemiyor kaderini?

İkimiz de Bilemedik Kıymetini

Adına şarkılar, şiirler yazdım
Bir gün beni fark edip sevesin diye
Odamın camına, ağıtlar çizdim
Bir gün deli hasret çekesin diye

Hatalarım da oldu, sevaplarımda
Bir müddet ara verdim genç hayallere
Ayrılıklarımda oldu, yalnızlığımda
Taze bahar sundum, kurak gönüllere

Hani o gözüm gibi alıp seni koynuma
Sıkıca saram geliyor
Deli kadere inat, kalbime değil ama
Kadere sözüm geçmiyor

İkimizi de bilemedik kıymetini
Aşk seni de, beni de terk ediyor
Üzgünüm öpemedim gözlerini
Sıkıca tutun yüreğim gidiyor
Okuması yazması yok kaderin
Aşkı oyuncak zannediyor

Serdar Ortaç 06.11.2001 Saat 06:55
Bestelendi ve okunmayı bekliyor.

Sayfa 23

-------------------------------------

Bazı fotoğraflarda saklı duran öyküler…

Zaman gençliğimizde salınıyor…

Şimdiki menajerimle çok iyi, iki eski arkadaşız.
O zamanlar Büyükçekmece’de bir otelin diskosunda dj’lik yapıyor…
Ben de sık sık yanına gidip eğleniyorum…
Aslında boş gezenin boş kalfası değilim.
Babam ilk arabamı almak için söz vermiş ve ben de yanında çalışıyorum para kazanmak için.
Yaşım 18. Sabah kalkıp işe gidiyoruz, akşam Büyükçekmece’ye yazlığımıza dönüyoruz.
Sonunda ilk arabamı alıyorum babamın sayesinde, “Doğan görünümlü 1986 model ŞAHİN…”

Babamın bir küçük teknesi var. Balığa çıkıyor her hafta sonu arkadaşlarıyla.
Bir gün tekneyi ondan habersiz kaçırdım. Çekmece’de bir kızla tanışmıştım. Yaz tatili için Çekmece’ye gelmiş bir Almandı. Sırf onu gezdireyim diye aldım tekneyi, babamdan habersiz.
Gelgelelim o gün teknenin çalışmayacağı tuttu. Kız arkadaşına hava atacak bir delikanlı için daha kötü ne olabilir sizce?
Kendimce rezil oluyorum ama onun umurunda bile değil. Hatta son derece mutlu hayatından…
O yaşlardaki kızların nelerden mutlu olacağını bilseydim o seneler, kendimi mutlu ederdim ilk önce…
Ama tecrübe denen şey bunun için var…
Sonunda deniz turumuz başlıyor.
Tekne çalışıyor.
Fırtınalar deliyorum. En büyük kaptan, en yakışıklı erkek, en hızlı çapkın benim o an. Dünya benim etrafımda dönüyor. Martılar etrafımda kanat çırpıyor. Gökyüzü saçlarıma değiyor sanki. Elimi uzatsam ufka dokunacağım.
Hava kararıyor…
Eve dönmem gerek. Babam işten her an gelip beni yakalayabilir.
Korkuyorum, acele ediyorum…
Nihayet vaktinde dönmeyi başarıyorum sahile, ama kumsala çıkarken teknenin altını vuruyorum kayalıklara.
Kocaman bir delik açılmış teknenin altında ve haberim yok.
Bağlıyorum tekneyi. Evimize dönüyorum hiç bir şey olmamış gibi. Babama da hiçbir şey anlatmıyorum korkudan…
Ertesi sabah babam kalabalık bir arkadaş gurubuyla balığa çıkıyor. Saatler geçtiği halde geri dönmüyor.
Evde merak içerisindeyiz. Sonunda gece yarısı kapı çalınıyor ve babam kapıda buz kesmiş bir halde saatini göstererek “ çocuklar bu saatten sonra ikinci hayatımı yaşıyorum” diyor.
Açık denizde tekne suya batmış ve babam 3 saat tekneden kopan bir tahta ızgaranın üstünde tutunarak beklemiş kurtarılmayı. Allah’a şükür bir balıkçı teknesi görüp kurtarmış babamı ve arkadaşlarını…
Hem suçluyum hem de üzgün. Bir yandan da babamın yanımızda olmasının mutluluğunu yaşıyorum.
Bambaşka duygular içindeyim. Kafam karmakarışık.
Babam, tekne, deniz, hayat, ölüm ve ben…
Şükürler olsun Allah’ım.
O gün üç duyguyu aynı anda öğrendim…
Bir de hayatım boyunca bir daha hiç yalan söylememeyi…

Sayfa 27

-----------------------------------------

Gidenlerin ardından kısık sesli ağlamalar

Zaman, terk edilmenin kıyısında geziniyor…

Genelde kendim için çok fazla şarkı yazmam. Daha doğrusu, yazdığım şarkılarda kendimi anlatmayı sevmem.
Ya buruk bir aşk hikayesine şahit olduğum zaman yazarım, ya da mümkünse kendi yaşadığım bir aşkı anlatırım şarkılarımda…
Bu sefer böyle olmadı.
Hayatımın en kötü günlerinden biriydi.
Terkedilmiştim…

Olgun aşklar bittiğinde, ayrılığı, öyle birkaç damla gözyaşı ve iki alkollü sohbet ile geçiştiremiyorsunuz.
Bazen aylar alıyor unutması, unutma dediğim de, öyle her detayı çöp kutusuna atmak falan değil…
O aşkların izleri her tarafa yayılıyor vücudunda, aklına geldikçe çıldırıyorsun, böbrek taşı düşürür gibi dışarı atıyorsun içinden…
Acı çekmek, payına düşüyor böyle zamanlarda.
İçin için ağlamak, kendi yalnızlığına.
Ben hayatımda bir tek şarkımı okurken hep aynı insanı hatırladığımı bilirim. Bugün dahi okusam sahnede, yine o aklıma gelir.
Nasıl başladığını bilmiyorum.
Genç delikanlılar öyle genç kızlar gibi çok fazla vakit harcamazlar süslenip püslenmeye…
Ben onunla her buluşmamdan önce iki saat harcardım kendime. Hiç üşenmeden tam iki saat boyunca ayanın karşısında süslenirdim.
Babamın yanında çalışıyordum o zamanlar. Torna tesviye atölyesinde.
Atölyenin sahibi babamdı ama ben sabahın köründe akşama kadar torna tezgahında demir yontuyordum. Ellerim sürekli kir pas içindeydi. İş önlüğüm ise makine yağından renk değiştirmiş vaziyette…
Haydarpaşa Meslek Lisesi tesviye bölümünde öğrenciydim.
Okulda fazla mesaiye kalmamak için hocalarımdan kaçmayı başarıyordum ama babamdan asla kaçamazdım çalışırken…
Ancak ofiste oyalanırdım, o tuvalete gittiğinde, bazen de öğle yemeklerinden vakit çalardım. Kısacası işçi gibi işçiydim. Ama mesai bittiğinde beni bekleyen biri vardı hayatımda.
Bu yüzden eve mutlu dönerdim. Giyinirdim süslenirdim ve doğruca ona giderdim.
Kaç akşam bilirim kapısının önünde gezdiğim.
O bilmez.
Hiç bilmedi.
Hiç bilmeyecek.
Bir gün bir şeyler olduğunu hissettim. Garip şeyler.
Sevgilin telefonda soğuk konuşunca iki ihtimal vardır; ya sana kızgındır ceza verir, süründürür ya da sana kızacak kadar bile duygusu kalmamıştır içinde.
Ayrılık hazırlıkları çoktan başlamıştır artık onun için.
Sen bunu ya erken anlar ve önlemini alırsın ya da benim gibi inanmaz, kapının önünde kalırsın.
O zamanlar başlamıştı ilişkimiz sallanmaya.
Bir yaz gecesi Halikarnas Disco’nun ortasında anlamsız bir sebep yüzünden tokat attım ona…
Nasıl bir gurur ki çekti gitti evine. Daha 18 yaşında bir genç kız olarak caddelerden ürkmeden tek başına terk etti Halikarnas’ı.
Arkasından koşacak kadar zamanım bile yoktu.
Aslında zamanım vardı da, ben onun ilk 10 dakikasının erkeklik gururumu öne alıp, o an ne yapılması gerektiğini düşünmekle harcadım.
Çok pişman oldum sonra.
Hem de çok.
Sabaha kadar uyumadım, gezinip durdum Bodrum sokaklarında.
Aslında o günden beri Bodrum’a ayağım geri geri gider.
O gece ağaçların arasında asılı reklam afişleri gördüm caddelerde. Birini söküp aldım. Sonra da yağlı boya ve boya fırçası buldum bir yerden.
Metrelerce bezin üzerine “ beni affet” yazıp arabamın üstüne sardım.
Hikayem şuydu;
Sabah olacak, o uyanacak, pencereden bakıp arabayı görecek ve arabanın üstündeki yazıyı okuyacak. Ardından bana koşarak gelecek ve boynuma sarılıp beni affedecekti. Ben de ona vurmamam gerektiğini, bir daha asla böyle bir şey yapmayacağımı anlatıp rahatlayacaktım. Sonra aşkımız devam edecekti kaldığı yerden.
Saatlerce bekledim evinin önünde.
Bekledim… bekledim… bekledim…
Gelmedi…
Bugün aradan tam 16 sene geçti.
Ben hiçbir aşkıma bir daha el kaldırmadım. Hiçbirinin kalbini kıracak kadar dahi sesimi yükseltmedim.
Hiçbir ilişkim sona erdiğinde yeniden, bir daha ve bir daha denemedim.
En zor ayrılışımı bile sessizce ve mümkünse konuşmadan tamamladım.
Ne kadar doğru, ne kadar yanlış bilemiyorum.
Siz böyle yapın diye de söylemiyorum.
Bu gün ondan bana kalan en büyük hatıra, seneler sonra adına yazdığım şu şarkıdır:

Yaz yağmuru

Çok seneler geçti senden sonra
Ben hep yalancı aşklar yaşadım
Hiç bir zaman ölmeyen şarkılar gibi
Ben hiç seni unutmadım

Şimdi hatırlarım, eski günler
Belki döner gelirsin bir sabah
Ağlamaktan usanmadan
Her gün ağladım durmadan
Şimdi beni yalvartmadan gel

Yaz yağmuru, düşer durur yüreğime
Bir küçük aşk, yeter benim hasretime
Sen de benim yağmurum ol
Damla damla yağ gönlüme…

Serdar ortaç
Yaz Yağmuru- 1996

Sayfa 33

Bir kadının gözlerinde büyürken…

Zaman şöhrete göz kırpıyor…

Aysel Gürel
Şiirlerin kraliçesi.
Beni izlemeye geliyor her gece en ön masaya.
Platonik bir aşk yaşıyor içinde.
Yalan söyleyemem, çok etkiledim.
Bir şiir kitabı yazdı bana; “senin için sana değil” diye…
Yaşarken efsane yaptı beni.
Onun yazdıkları gibi yaşasaydım, efsane olurdum.

Bu Şarkılar Kimin İçin 2576

Gururla ilgisi yok biliyor musun bunun! Seni görmek istersem gururumu çiğnerim.
Öyle bir aşktı ki bu aşıklar meclisinde iki üç satır yazıp sonra onuruma geçerim, erişilmez yaparım aşkımı benim için.
Ne destanlar düşürür efsaneler yıkarım.
Sevdaya sığmayan tek aşık yalnız benim.
Seni hiç görmesem de görmüş gibi yaşarım.
Çok çok şarkılardan taşarım

Aysel

Bu Şarkılar Kimin İçin 2580

Serdar
Biz savaş çocuklarıyız. Hayal ekmekler, hayal pastalar yedik, hayal aşklar yaşadık.
Bana yıllar sonra hayal ülkemde gerçek gibi yaşadığım bu aşkı ilham ettiğin için teşekkür ediyorum.
Senin genç, bakir, tertemiz ruhuna böyle bir duygu yüklemesi yaptığım için beni affet.
Aysel

Bu Şarkılar Kimin İçin 2584

Pişmanlık yapışıyor boğazıma

Hayat hepimize bir şeyleri seçmeye zorluyor.
Kendi kaderini kendin seçmek, seveceğin insanı gideceğin yeri, yapacağın işi…
Seçtiğinden pişman olmak da var hayatta. Mesleğinden, arkadaşından, oturduğun evden, evliliğinden dahi pişman olabilmek var…
İnsan, yaratılmış en güzel yaratık, canlıların en görkemlisi, en akıllısı, mucize bir tasarım…
Ama insanın büyük pişmanlıkları olabiliyor.
Boğazını sıkan pişmanlıklar…
Bazen düşünüyorum da, ya bu işi yapmasaydım, ya haddinden fazla şöhret olmasaydım…
Vazgeçebilmeyi bile düşünüyorum bazen…
Tatlı ve güzel bir uyku gibi geliyor bana şöhret…
Fırtınalı bir akşam üstü sonrası, şiir gibi yağan yaz yağmurlarının denizde bıraktığı dinginlikle karşısına geçip seyrediyorum şöhretimi…
Zaman zaman çılgınlar gibi gülüyorum kendime, zaman zaman en önemli, en değerli varlığımı kaybetmiş kadar ağlıyorum.
Siz asla tahmin edemezsiniz, şöhretin coğrafyasını çizemezsiniz ellerinizle…
Sanki dünya sizin avuçlarınızın içindeymiş gibi hissettiriyor insana.
Peki dünya sizin avuçlarınızdayken, o dünyanın içine nasıl girebilirsiniz?
Nasıl herkesin kokladığı gibi koklayabilirsiniz çiçeği?
İşte benim yalnızlığım böyle bir şey…
Benim tercihim, kendi seçimim bu…
Belki başka bir hayat başka bir türlü yaşam var benim için.
Bunu asla bilemeyeceğim.
Sen dinlerken ben söylemeyi, sen gülerken ben güldürmeyi, sen mutsuzken ben dindirmeyi seçmişim mutsuzluğunu.
Sen pişmanken ben ne yapmalıyım?

Pişmanım

Dur, durduğun yerde gitme
Ben daha da pişmanım
Bak benim o yaşam ilacım sende
Bugün kölen yarın hükümdarım

Suçluyum, hatalıyım bin kez hatırlatma
Kaç zaman geçirdik aşkta kaldırıp atma
Gençliğe, çocukluğa ver tüm günahlarımı
Sen neler neler affettin, bağışla saflığımı

Harcıyorum geri kalan yıllarımı
Hiçbir ceza bedel değil günahlarıma
Keşke düşünmeden seni kırmasaydım
Pişmanım her gün yaptığım hatalarıma

Serdar Ortaç
Beni Unut/ Çarka-2004

Sayfa 39,40,41

Hayaller yitip gittiğinde

Bazen tamamen umudum kesiliyor.
Aşktan da, aşk peşinde koşmaktan da vazgeçiyorum.
Arkadaşlarımı düşünüyorum.
Sizin dışarıdan gördüğünüz ama benim içinde olmadığım, çevremi ve çevremdekileri düşünüyorum.
Herkes bir yol bulmuş aşka dair.
Her bir durakta irili ufaklı yaralarla ilerliyorlar aşkta…
Ben çok mu yaralandım nedir bilinmez, sanki bıçak değse kan akmaz misali, taş duvar olmuş kalbim.
Birileri diyor ki, bu şarkılar aşk olmadan nasıl çıkar?
Ben diyorum ki, bu şarkılardaki aşklar gerçek olsa kıyametler kopar.
Ne su istersin, ne ekmek.
Böyle aşklar gerçek olsa, yaşayabilmek için daha fazla şeye ne gerek…

Hayallerim gittikçe azalıyor.
Zaten hayaller gerçek oldukça, küçülüyorlar gözümde…
Birini tanıyorum, hatta tanımak için masal kahramanı yapıyorum onu kafamda.
Ne yazık ki masallar, acı dersler veriyor insana son kıtasında.
Aldıktan sonra kıssadan hisseyi, yeni masallar okuyorum uykuya dalmadan.
Tarih ne kadar çok masal yazmış kitaplara, ben farkında bile olmadan…
Bitmedi bir türlü.

Ben de herkes gibi biliyorum bir gün bulacağımı.
Görmeye can atacağımı, uğrunda efsaneler yaratacağımı.

Aradığın şeyin ne olduğuna karar ver diyorlar…
Ne kadar kararsız olduğumu da bilmiyorlar…

Belki de Tanrı, doğru kişiyi tanımadan önce yanlış insanları tanımanı, doğru olanı tanıdığında minnettar olasın diye istedi.

Hepimiz o kişiyi beklemiyor muyuz?

Bu düşüncelerde yazıldı bu şarkı.
Herhangi birgün, herhangi bir albümde okunmayı bekliyor:

Nehir gözlüm

Senin o hüzün kokan, ince narin dudağın
Derd-i aşkıma devamıdır, yoksa aşkıma dert mi
Seyrederken gül yüzünü
Tavrın tavrıma denk mi

Söyle kuşum, nehir gözlüm
Bana dönecekmisin
Yoksa, tenhasına dalıp
Öpüp gidecek misin.

Kader dedim, kader olsa bu kadar zulmeder mi
Kimbilir gözlerin ne der, ben bakarken söyler mi
Geçen gece seni gördüm, başın önde yürürken
Kahverengi gözlerinin, kahvesini gizlerken
Meğerse sen daha önce aşka burun bükmüşsün
Hangi cahil kızdırdıysa, ne çabuk ürkmüşsün.

Sihir midir, zehir midir, nehir midir dudağın
Sulu gözlüm ben giderken, ıslanır mı yanağın
Dilerim ki neşen gelir, eskilere dönersin
Sen bin türlü mucizenin varlığına bedelsin.

Neyse ki sen çabuk güler, pek çabuk da ağlarsın
İnce camdan kafes yapıp, kalbini ne kaparsın
Seni üzen o yüreğin var mı ki bir sahibi
Söyle gülüm seyrettiğim bu güzellik sahi mi

Her güzelde bir kusur var sen sadece bir nursun
Eminim ki düşlerinde pek de masum uyursun
Ellerini okşadıkça, titremem çok mu garip
Ben gördüm mü sanıyorsun senin gibi bir zarif.

Söyle kuşum nehir gözlüm
Aşka gelecek misin
İki satır şarkı olup
Beni sevecek misin

Çiğdemlerle, sümbüllerle, yaseminle bezenmiş
Rabbim seni yaratırken pek bir fazla özenmiş
Nehir gözlüm bu güzellik bir benim olur mu
Söyle gülüm sen olmadan toprakta uyunur mu

Geçen gece yürüyordun, gizli gizli Bebek’te
O gün nasıl bir gündür ki kalbim kahır çekmekte
Sana bakan bütün gözler baktığı gibi solsun
Nehir gözlüm benim için ebediyen sonsuzsun…

Söyle kuşum, aşk pınarım
Bana dönecek misin
Yoksa gözlerime bakıp
Hayır diyecek misin.

Serdar Ortaç
10.10.2004
Saat: 22:34

Sayfa 43,44,45,46

Kolayca sevemiyorum

Gözlerinden süzülen yaşlar yerine
Keşke yağmurlar gibi akabilseydim

Dudağından dökülen her bir kelime
Bu kadar yakmasaydı sevebilseydim

Yüreğim bütün suçu üstüne aldı
Artık bir başkasını sevsem ne olur
Kalbinin her atışı içimde saklı
Bu aşk yakın tarihte efsane olur

Sanki çok kolay gibi sevgili bulmak
Terk edip gidiyorsun geldiğin gibi
Dünyada en zor şey, seni unutmak
Onu da hallettim, eskisi gibi

Kafamda deli sorular
Kolayca sevemiyorum
Kapımda binlerce kadar
Bakıp da göremiyorum
Görsem de sevemiyorum
Artık anla
Ben aşık olamıyorum

Serdar Ortaç
2001

Sayfa 47

Ve annem, ve babam, ve aşk…

Annem ve babam birbirlerine deli gibi aşıktılar. Halen de öyle olduğunu düşünmek istiyorum.
Belki de onların bulduğu aşkı bulamayacağımı bildiğimden, onlara özenmek istiyorum.

Babam, annemi bir kalıp atölyesinde tanımış.
Annem atölyede muhasebe departmanında çalışırken, babam da ustaymış.
Fabrikanın penceresinden aşağıda çalışan işçileri seyredermiş, annem zaman zaman.
İşte o seyirlerden birinde babamı görmüş.
Bir gün babam (Mehmet Ortaç) hastalanmış ve işe gelmemiş.
Annem şu satırları yazmış kağıda;

Pazartesi sabahı

Pazartesi sabahı masa başında
Senin hayalinle okuyup yazdım
Aramızda o küçücük cam pencere
Gözlerinin gölgesini aradım durdum.

Yokluğun sinmişti sanki içime,
Sigara içişin, nefes verişin,
Gözlerime bakarken dudak büküşün,
Sensiz hayat yoktu bu atölyede.

Yokluğun içime işledi durdu
O bir çift güzel göz baktım ki yoktu,
Bu sabah atölye ışıksız loştu,
Küçük kumrun inan ki yas tutmuştu.

Nesrin Ortaç
1969

Annem ve babamın aşkları

Onların aşkı çok büyükmüş.
Ben hiçbir zaman o senelerde neler yaşadıklarını öğrenemedim. Belki aradan çok sular aktığından o günü anlatacak kelimeleri azalmıştır.
Ama o günlerde birbirlerine şiirler yazmışlar, şarkılar söylemişler…
Yıllar sonra beraberliklerinden doğacak evlatlarının, bir gün milyonlara şarkılar yazacağından haberleri bile yokken…

Babam da çok duygusalmış benim gibi. Annemden başkasını gözü görmezmiş.
Daha sonra eski defterleri karıştırırken annem için yazdığı bu şiiri buldum:

Nesrin’e

Hüzünlü çiçeklerin açmadan solsa
Gözlerin nemlenip bakar mı Nesrin?
Aşkının ateşi kalbime dolsa,
Söyle gözyaşların akar mı Nesrin?
Gözünü kör edip bağladın gülün,
Gayrı tek çaresidir bu gül, sümbülün
Söyle ister miydin bir gece Nesrin?
Şu narin vücudum yataklarda çürüsün.

Sen benim hayatım, hem de canımsın
İsterse kainat uğrunda yansın,
Bırak şu zavallı kalbim aşkına kansın,
Vicdansızım seni terk edersem Nesrin.

Mehmet Ortaç
1968

Sayfa 49,51,53,55

Annemin bakışları şiirdir

Babamın yazdıkları bir bir gerçek olmuş.
Birbirlerini hiçbir zaman terk etmemişler.
Onların karalığı, bize üç erkek kardeş olabilme şansını verdi.
Bizim sabırsızlığımız ve telaşımız onlara torunlar vermeyi çok görmez inşallah…

Annemin şiir merakı, ben şöhret olduktan sonra da devam etti.
Benim için de şiirler yazdı.
Bana yazdığı birkaç satır, her okuduğumda beni ağlatır…
İnsanın dünyasında, annesinin sözlerinden daha büyülü, daha sevgi dolu hangi sözler olabilir ki. O’nun bakışları bile şiirdir aslında…

Serdar’a dilek

Dilerim Tanrı’dan dileğim olsun
Seni benim gibi seven bulunsun
Ruhun gibi asil sevgilin olsun
Seni benim gibi seven bulunsun

Dualarım kabul olur eminim
Sen mutlu olursan güler gözlerim
Bir kulak verirsen altın sözlerim
Seni benim gibi seven bulunsun

Sevgi karşılıklı olunca güzel
Seven incitir mi, ol buna engel
Hoş gör hataları büyüksen eğer
Seni benim gibi seven bulunsun

Mutluluk ne demek
Sevmek ne demek
Sözde kalmayalım verelim emek
Tanrıdan diledim sana bir dilek
Seni benim gibi seven bulunsun…

Nesrin Ortaç
1995

Sen halkın sevgilisi…

Gözler üstüne çevrili
Sana değmiş Tanrı eli
Hayranların sana deli
Bu ne güzel sevgi seli

Sen halkın sevgilisi
Sen gözümde ışıksın
Sen gururla baktığım
Sempatik sanatçısın

Başarınla azminle
Zirvedeki yerinle
Dualarım seninle
Sana nazar değmesin

Nesrin Ortaç
1996

Sayfa 57,59,61

Anneannem de anneme şiirler yazarmış.
Hep düşlerim insanların birbirleriyle şiirlerle konuşmalarını.
Şiirin bir dil olarak aramızda yaygınlaşmasını.
Babam annemi istemeye gelmeden önce, anneannem ona bir şiir vermiş.
Her okuduğumda tebessüm eder ve hak veririm…

Kızım

Dünyada aşk denilen varlık da yalan
İnanma aldanma, kapılma kızım.
Hıçkırırlar, ağlarlar inanma yalan
Erkekler yılandır sokarlar kızım.

Ölürüm ben seni unutmam derler
Sen ona aldanma kapılma kızım
Gelirler önünde secde ederler
Arkandan lanetle anarlar kızım

Şimdi bir çiçeksin göğse takarlar
Solunca kaldırır atarlar kızım.

Büyükannemden anneme hatıra
1966

Sayfa 63

Bir küçücük zeytin ve kocaman bir şöhret

Aslında ufacık bir zeytinle başladı benim uzun ve derin hikayem.
Çöpe attığım resimler kimsenin eline geçmesin diye, çöp kutuma güvenlik kontrolü yapacak kadar da büyüdü şöhretim…
Çok komik değil mi?
Hayatımın şöhrete devir edilişi bir zeytin tanesi ile alakalı…

Karabiber enteresan bir şarkıydı.
Beyoğlu’nda küçük bir stüdyoda yapmıştık kayıtlarını.
O zaman Özkan Turgay düzenlemelerini yaptı bütün albümün.
1994 senesinin kasım ayında klibini çektik şarkının…
Daha kasetim yokken sahneye çıkmaya başlamıştım. Bu çocukta çok iş var deyip, apar topar sahneye çıkarmışlardı beni.
Klip günü ne yapacağımızı hiçbirimiz bilmiyorduk.
Bana renk renk kostümler diktirip getirmişler.
Hoşuma gidip gitmediğini hatırlamıyorum o zamanki aklımla.
Gülmek geliyor içimden şimdi baktıkça resimlerime. Ama seviyorum ben kedimle dalga geçebilmeyi. Çok az kişi yapar bunu. En ağır eleştiri bile bozmuyor moralimi. Kendimi tanıyorum çünkü. Ne olduğumu biliyorum. Ne olabileceğimi de, bundan sonra…
Kolay mı 10 sene yürümek bu yolu…
Her neyse, klip günü toplandık ve ben şahane kostümlerimi giydim ve söyledim şarkımı…
Set ekibi yemek arası vermişti. Birisi bir tane siyah zeytin getirdi elime.
Rol arkadaşının göbeğinden bu zeytini al ve ye!
Onu da yaptım. Her şey bitince izledik klibi. Tüm Türkiye izledi.
Patladı şarkı!
Herkes beni konuşuyordu o sene…
Allah’ım neler oluyor, diyorum kendi kendime…
Etiler’de bir lisenin önünden geçiyorum arabamla. Kırmızı ışıkta durdum.
Lisenin ders bitiş saatiymiş ve öğrenciler beni gördüler.
Kasetim çıkalı bir hafta olmuş. Ben ne bileyim herkesin beni tanıyacağını.
En son hatırladığım arabamın üzerinde yüzlerce kişi. Cama yapışmışlar, bağırıyorlar çığlık çığlığa, Serdaaaaaar!!!
Yaşım 23.
Daha düne kadar odamda Michael Jackson posterleri…
Şimdi resimlerime imza atmamı isteyen bir sürü insan var önümde…
Arabamı o gün servise verdim. Aşırı ilgiden kaporta ve boya ister gibi bir hali vardı…
Kazandığım parayla almıştım.
İkinci arabamdı; kırmızı, spor bir Hyundai…
O yıllarda bana duyulan sevgi ve ilgi sayesinde, bugün rüya gibi yaşıyorum…

Annem

Korkunun ecele faydası yokmuş,
Gidenlerin çoğu döner mi anne?
Bugünün yarına faydası yokmuş,
Hasretin şafağa yeter mi anne.

Gecemde güneşin tüter mi anne?
Bu yangın ateşi söner mi anne?
İçimde kor gibi yaram kanıyor
Hasretin şafağa yeter mi anne?

Ranzamda korkudan sana ağladım
Uykumda bir türlü çile bağladım
Bilsem ki yüreğin beni çağırıyor
Hasretin dönmeye yeter mi annem

Kimbilir bir daha göremem seni
Vicdanım rahat ki üzmedim seni
Bak oğlun haftalar aylardan beri
Yolunu gözlüyor gelsene anne.

Serdar Ortaç
Davutpaşa Askeri Cezaevi
Saat 22:00

Sayfa 65, 66, 67

Vatan borcu

Geceler ağır çöker dizime
Yarime haber edin benim yerime

Uyanır dururum, onu
Canevimde bulurum
Ben ona kavuşayım
Uzanır dizinde uyurum
Beni gurbet elde bırakın
Onu çeker canım avunurum

Affet beni affet anam
Yolumu bekler kahpe düşman
Gelen yolcu, giden yolcu
Çabuk biter vatan borcu

Canım anam bekle beni
Ben askerim özle beni
Gözyaşlarım sitem dolu
Zor beklenir asker yolu
Bitmek bilmez uzun yollar
İzin verin yarime gidem dağlar

Serdar Ortaç

Mamak cezaevi; bir mahpusluk, bir de özlem…

Zaman bir ıssızlıkta kıvrılmış…

Amerika’da yaşayan Meksikalı bir plak yapımcısı İstanbul’a tatil için gelmiş. İstanbul’da bulunduğu sırada da beni görmüş televizyonda…
Ben Adam Olmam adlı şarkımın video klibini seyretmiş. Ardından gidip albümün cd’sini satın alıp, şirketimi aramış.
Buluştuk. Bana Meksika’da bir albüm yapmayı teklif etti. İki ay sonra Meksika’ya uçtum.
“Yaz Yağmuru” albümündeki bütün şarkıları İspanyolca okudum orada…
Rüyada gibiydim.
Bu kaçıncı rüya acaba hiç uyanmasam.
Önce Karabiber, şimdi Meksika…
Farklı bir ülke ve yeni insanlar. Yine şarkılarımı dinliyorlar ve beğenilerini farklı bir dilde de olsa aynı vücut diliyle ifade ediyorlar.
Meksiko City’deki bir çok radyoya gittik beraber. Şarkılarımı çaldılar. Büyük bir festivalde konser verdim Meksikalılara.
Konserde 30 şarkıcı vardı sahneye çıkan, içlerinden sadece birisiydim ama stadyumdaki 25.000 kişi sadece benim için toplanmış gibi geldi bana.
Meksika’ya gitmişken, 1998 yılında yaptığım albümümdeki “Nereye” adlı şarkıma da bir klip çektim.
Meksikalı bir yönetmen ve Meksikalı oyuncular…
İçlerinden birine aşık oluverdim yine…
Bütün Meksika caddelerinde reklam panolarında resimleri vardı. Orada ünlü bir modelmiş.
Esmer, kocaman kara gözleri vardı, insanı içine alacak kadar büyük.
Tahmin edeceğiniz gibi o da kısa sürdü. İstanbul’a dönerken arkamda, gözleri dolu dolu bir Meksikalı kız, bir adet video klip ve bir de İspanyolca bir albüm bıraktım.
Ait olduğum yere, kendi cennetime geri döndüm.
Döndükten az bir zaman sonra, konserim vardı Bostancı’da.
Annem ve kardeşlerim en ön sırada yerlerini aldılar…
Salona giderken avukatım aradı “Serdar salonun önü ana baba günü, gazeteciler, canlı yayın arabaları, bütün televizyonlar orada, seni tutuklayacaklar diye bir haber almışlar, sakın gitme!” dedi.
Meğer hakkımda, gıyabi tutuklama kararı çıkmış.
İnanamadım önce, inanmak da istemedim.
Gittim sakince…
Muhteşem bir sahne showu eşliğinde başladı konserim.
Bir ara Yaz Yağmuru’nu okurken, büyük kalabalığın en arkasında inzibatları gördüm, sessizce bekliyorlardı…
Konser bittikten sonra boşu boşuna oraya gelmediklerini de anladım tabii.
Kulisin merdivenlerinden inerken kollarıma girdiler ve beni alıp götürdüler.
Davutpaşa Askeri cezaeviydi ilk adresim…
Yerleştim koğuşuma ve beklemeye başladım.
Bir hafta bitti, on gün, on beş gün…
Çıkıyorsun dediler hazırlan…
Çıktık…
Ankara Mamak cezaevine geldik.
66 gece süren tutukluluğumun ana adresine.
En çok annemi özledim. Babamı da, kardeşlerimi de…
Binlerce mektup okudum sizlerden gelen.
Binlerce sözcük dokudum içimden gelen.
Çok şarkılar yazıldı orada, siz henüz hiçbirini öğrenemediniz. Onlar hep benim en özel anılarım olarak kalacak.
Ama birkaç şarkım var size Mamak’tan hatıra…
Şarkılar anıları anlatırsa eğer, uğrunda çok gece yatmaya da değer.

Sayfa 75, 76, 77

En uzun aşka veda…

Zaman, aşka gözyaşı dökerken…

1997 senesiydi…
Korukent Sitesi’nde oturuyorum.
Karabiberim albümünden itibaren çok şey değiştiğini hissediyordum hayatımda.
1194’de 60 daireli bir apartmana taşınmıştım. Kazandığım ilk paramla o küçük daireyi tutabilmiştim ancak. Ev buz gibiydi. Yirmi metrekareyi ısıtamadım anlayacağınız.
1997’de Yaz Yağmuru adlı albümü yaptım. Albüm çıkmadan önce evimi değiştirdim ve bahsettiğim Korukent’teki daireye taşındım.
Evim değişiyordu, hayatım değişiyordu, dünyam değişiyordu.
Deli gibi aşığım o günlerde.
Doğrusu en son o yıl aşık oldum. Gerçekten aşık olduğum son kişiydi.
Kara kuru incecik bir kız… Esmer… Sabaha kadar şarkılar yazıyorum… Binlerce söz var kalemimde, mürekkebim de bir hayli fazla… yazdıkça daha da yazıyor kalemim, durduramıyorum.

Hiç bu kadar hızlandığımı hatırlamam daha sonraki yıllarda…
Aşık olunca söz geçiremiyor insan kalbine, ben ona da söz geçiremedim gerçi…
Yanımda çalışıyor, konserlerimden önce kulisimi hazırlıyor, evrakları düzenliyor, servis veriyor adeta hayatıma…
Ben galiba çok disiplin seven bir adamım, bir o kadar da aşkta katlanılmazım herhalde. Hele iş ile aşk birleşince, atom bombası gibi oluyorum. Bir gün önce seni seviyorum diye kollarına alıyorsun, ertesi gün nasıl söz dinleteceksin? Dinletemedim zaten. Belki o dinledi de ben dinlediğini anlayamadım.

Bitti…
En uzunuydu aşklarımın…
Koca bir sene…
Nasıl birlikte yaşlanıyor insanlar, otuz sene, kırk sene diye düşünürdüm o zamanlar. Şaşırır kalırdım aşkların vadesine. Şimdiki aklım olsaydı o günlerde, süresiz çeke imza atardım onunla.
Ama o da bitti.
Güzel olan her şey gibi…
Yine de Allah ondan razı olsun. O sene, onlarca şarkıma ilham oldu.
2000 senesinin hit parçası Asrın Hatası bile, onunla olduğum günlerden kalma.
Ama asıl Karagözüm’ü yazmıştım ona.
Aynı sene de kasetime okudum…

Karagözüm

Nerde nerde, nerde yaptık hatayı
Ne yazık sensiz yaşadım bu sonbaharı
Sevda sevda, her yanı dertli sevda
Dayanır mi yürek, bu ayrılığa
Yüzünü göremem, elini tutamam
Bana bunu yapma, bu acıyı yaşatma
Seni seviyorum üzmem bir daha
Bana bunu yapma bu acıyı yaşatma

Affet son bir kez daha
Bittim kalbim yanıyor
Bir şans son bir şans daha
Yıllar gitti gidiyor
Üzdüm bilmeden seni
Kırdım lanet olası
Çalma dur yüreğimi
Bana ver benden olanı.
Karagözüm gül yüzüm
Buralarda çok mutsuzsum
Gideceksen öldür beni
Heyecansız duygusuzum
Karagözüm gül yüzüm
Kabul ettim çok yalnızım
Gideceksen öldür beni
Geceler boyu uykusuzum…

Serdar Ortaç
Gecelerin Adamı- 1998

Bugün

Artık eski neşem, eski tadım yok
Yaşadığım yılları silerim bu gün
Kimseye anlatacak fazla sözüm yok
Yakarım gençliği giderim bu gün

Dostlarım birer birer düşmanım olmuş
Gelmeyin üstüme kaçarım bu gün
Titriyor ellerim üşüyor kalbim
Hasreti duvarlara yazarım bugün

Etrafımda insanlar, derman olmuyor.
Düşündüğüm hiçbir şey gerçek olmuyor.
Sessizce baktığım dostummuş aynalar
Baktıkça gençliğime yanarım bugün

Serdar Ortaç
Askeri mahkemedeki ilk duruşma öncesi
Sabah Saat 06:00

Cahil

Çok düşündüm durdum kaçmanın yolunu,
Ne güzeller sevdim,
Bulamadım sonunu

Karlı dağlarında
Güvercinler ötermiş
Kahpe renkli dumanlar
Aşk üstünde gezermiş

Keşke bir kez cahil olsam
Keşke aşkı baştan yazsam
Keşke uğruna ağlasam
Ağlamakla geçer mi?

Karlı dağların ardına
Gizledim nazlı yarimi
Bari sen gülüm ağlama
Ağlamakla biter mi?

Kalbim tutsak
Ruhum deli.

Serdar Ortaç
Bilsemki – 2000

Hayata tanık günlükler…

Geçen gece eski hatıraları karıştırırken, Mamak’ta yazdığım günlüğümü buldum.
Sen bunları da yaşadın der gibi bakıyordu yüzüme. Ellerim titredi, rengim soldu.
Günlük tutmak hatıraları diri tutmaktır. Oysa şimdi günlüğüme bakarken gözlerimden akan yaşların sayfalara düşmesine engel olamıyorum.

Hüznümün günlüğünü tuttum o sıralar.
Acılarımı bir bir not ettim.
Yaşanmışlığının hüznüne tanıklık ettiğim zamanlar…
Hatıralarım bunlar benim.
Gözü yaşlı anılarım…

Sayfa 79,80,81,83,85,87

Dedim ya en çok annemi özlemiştim diye…
O da beni çok özlemiş…
Bana yazdığı bir şiiri çıktı mektubundan…
Ağlattı beni…

Serdarıma…

Dostun var diye hiç güvenme sakın
Düştüğünde hepsi bir gün el olur
Üzülme yiğidim Allah büyüktür
Altın yere düşe gümüş mü olur

Dost diye bir kavram tanımadım ben
Bu dünyada menfaatler konuşur,
Sana senden başka dosta ne hacet
Güvendiğin dağlar erir kar olur

Sağ gözün sol göze faydası olmaz
Düşersen bilesin etrafın dolmaz
İyi gün dostların hatırın sormaz
Üzülme serdarım Allah büyüktür.

Nesrin Ortaç – 1998
Annemin bana yazdığı mektubundan…

Aşk ve ölüm kolkola…

Kendimin dahi anlam veremediğim bir asabiyetim var.
Hayata karşı, kendime karşı…
Kızdığım her şeye, sinirlendiğim tüm öykülere özür mektupları yazıyorum zaman geçince üzerinden.
Sihirli bir yüreğim olsaydı, ancak bu kadar kolay affedilebilirdim.
Çoğu zaman neden kızdığımı, kime ve neye kızdığımı da bilmiyorum.
Geceleri radyomun sesini açıp, sigaramı yakınca dışarı çıkmak istiyor sinirim.
İşte o zaman korkularım başlıyor.
Hep dua ediyorum.
“Allah’ım” diyorum “sevdiklerimi ve sevenlerimi ayırma benden”
Acıların en büyüğü olan ayrılıkları, benim üstesinden gelebileceğim yaşta göster.
Halen hazır değilim. Ne bunu yaşamaya, ne de bir başkasında görmeye.

Bir tane ölümsüz aşk tanıdım yakınımda.
Onlar gibi olmayı hayal ederken, ayrıldılar.
Tedavisiz ayrılıktı bu, ölüm ayırdı onları…
Çocuk bir motosiklet kazasında öldü.
Kız bu haberi aldığında zaten ölü gibiydi.
Gözümün önünde eridi gitti masallarımın aşkı.
O günü hiç unutmadım, hep düşündüm.
Ve bir gün onlar için yazdım…

Birbirlerini karşılıksız sevenler, bir gün muhakkak bu sevginin karşılığını alacaklar.
Ve onlar eğer kavuşamazlarsa, şarkılarda buluşacaklar.
Bizler bu şarkıları dinledikçe, sevenlerin acılarını hissedeceğiz.
Ve neden bu kadar sevemediğimize küfürler edeceğiz…

Kaybedilenin arkasından yakılan ağıt gibi
Benim de birkaç satır sözüm olacak ölüme.
Tanrım, eğer gerçek aşkı bir gün çıkartırsan önüme,
Yazdığım şarkılara lanet ettirme bana.
Verdiğin şu canımı, onsuz yaşatma bana…

Sana uzandım

Bu sabah sensiz açtım ellerimi
Kara bir bulutun orda sen vardın
Uyan uykudan uyanda gel yanıma
Getir Allah’ım...

Soramam seni hazan gülüm nerede
Yaradan onu ayırdı cennetine
Seni beklerdim gurbet elde bile
Neden Allah’ım...
Sana uzandım yine varamadım
Veren Allah aldı da doyamadım
Seni göğsüme sarıp da uyuyamadım
Neden Allah’ım...

Birini aldın beni ne bıraktın?
Bu can onsuz yaşar mı sandın?
Yağmur oldum kapına dayandım
Götür Allah’ım...

Serdar Ortaç
Yaz Yağmuru - 1996

Sayfa 93,95,97

Aşk, bir ağustos böceği, içimde dolaşan…

Sevgilinizin yüzüne yaşlı gözlerle, “seni seviyorum bir tanem” dediğinizde, sakın her zaman onun da size “ben de seni seviyorum” diyeceğini zannetmeyin.
Aşk gizemi sever, sır saklamaya bayılır.
Hayrandır kendine…
Aşkı, kendinden soğutmak da çok kolaydır, ısıtmak da…
İnsanlar ne kadar iyi ve üstün olduklarını bir başkasından duymayı severler…
Aşk ise zirveden hiç ödün vermez. Onu şımartamazsınız, o zaten çok havalıdır. Ona yaranamazsınız.
O zaten en iyi olduğunu bilir…
Bazıları ise, bu sihirli kelimeyi hiç kullanmadıkları için kendileriyle gurur duyarlar.
Onlar neler kaybettiklerinin ancak o kelimeyi kullanacak kimse kalmadığı zaman farkına varacaklar.
Ben çok az “seni seviyorum” dedim. Bazıları boşa gitti, bazıları hedefi vurdu.
Bazılarına çok yazık oldu, üzüldüm, bazılarını ise üzülecek kadar bile düşünmedim.
Ama birisi için bu kelimeyi, günaydın der gibi, her nefesimde kullandım.
Onu çok sevdiğimi biliyorum. O benim onu ne kadar sevdiğimi öğrenmek istemiyormuş meğer.

Kural bir, gizemi sakın elden bırakma!

Aşklarımda, her zaman bir egemenliğim oldu. Bu benim istediğim bir şey değildi.
Şöhretin dayanılmaz büyüsü ve yarattığı masal kahramanı kimlik, karşısındakini aşkta bile ezebilecek kadar güçlü…
Seni, evinde aynı televizyonu izleyen, aynı pijama ile uyuyan, aynı sudan içip, aynı yemekten yiyen biri olarak hayal etmesi zor geliyor aşka…
Belki çoğu ilişkilerimde beni tanıdıktan sonra bu büyünün kaybolacağından korkan ve bana kendini olduğu gibi gösteremeyenler de olmuştur.

“Karakterinize şöhretinizden daha çok önem verin,
çünkü karakteriniz, aslında ne iseniz odur,
oysa şöhretiniz,
başkaları sizi ne sanıyorsa odur.” John Wooden

Ama bir keresinde, kendimi onun yanında çok güçsüz hissettim. Bu korkumu uzun zaman saklamayı başardım.
O, benim ona karşı neler hissettiğimi anlayana kadar her şey çok güzeldi.
Bir gün tutamadım kendimi…
Sözcükler dökülüverdi dudaklarımdan…
Umurumda bile değildi dünya…
Seni Seviyorum diye bağırdım yüzüne.
İlk başta çok sevindi. Çok gururlandı. Bunu hissettim.
Zamanla görevini tamamlamış bir kör kurşun gibi, kalbimin içinde sıcak ve konforlu yerini alıp, yaşamaya başladı.
Ne desem dinletemedim. Ne yapsam yaranamadım…
Çile dünyamızdan geriye kalan, en saf, en temiz duygu Aşk, sende de mi dengeler konuşur!
Sende de mi gurur oluşur!

Sayfa 99,100,101,102

Bütün büyük yanlışların altında gurur yatar…

Ona yazdığım şarkıyı dinlettim bir gece.
Odamda ki tüm ışıklar kapalı,
İçimde ise ağustos böcekleri ışıl ışıl parlatıyor yüzümü.
Aynı anda yaşıyorum, mutluluğu ve hüznü.
Sabaha kadar uyumadım, gözlerim kan çanağı,
O ise, ne sevgimden memnun, ne de benden
Ben mağlup bir aşk adamı…

Yar ayrı gayrın mı var

Yandım alev alev yerine
Yağmur yağsa da durduramaz
Sanki kilitlendi yüreğim
Gitmek istese de kurtulamaz

Deli fırtınam
Deli gözyaşım
Deli yağmurum
Bebeğim.

Üşüdün yine
Sakın titreme
Bırak üstünü örteyim.

Yar ayrı gayrın mı var
Bilemedim sana daha nasıl yaranacağım
Aşkımdan şüphen mi var
Beni bile bile ağlatsan da unutacağım
Alışmışım acılara
Nasıl olsa deli hasretine alışacağım.

Serdar Ortaç
16.03.2003
Saat 04:45
Beni Unut/Çarka-2004

Aramızdaki

Kimseyi sevemedim daha
Yeni bir aşk bulamadım
Acımızı, yasımızı paylaşmayı bilemedim.
Halbuki tanırsın herkesten daha iyi,
Bilirsin her şeye kızar ve çabuk ağlarım.
Boşver sevgilim boşver çal şarkımızı
Belki bir sabah elinde aşk yudumlarım.

Sevmek de, ayrılıkta ihtimal
Unutma bu yürekte ihtilal var.
Gidiyorsun bak, içimde bir yarısı
Niye bendim o, neden be kahrolası

Aramızdaki akan sular henüz durulmuşken
Henüz ayrılıktan kurtulup aşka tutunmuşken
Daha onsekiz yaşımda kalbimden vurulmuşken
Beni bir kalemde atıp içinden silmen imkansız
Sabret gönül, sabret seni unutmam imkansız.
Yere göğe sor beni, dağa taşa sor
Bu kalp seni şimdi unutmazsa, asırlara doy…

16.02.1989

Sayfa 103,105,107

Mevlana ne de güzel söylemiş:

Neyi arıyorsan O’sun…
Zulmün peşindeysen Zalim,
Aşkın peşindeysen Aşık…

Ben sadece aşk aradım yıllarca…
Çocukluğumda oynayamadığım kadar oyuncak,
Gençliğimde gezemediğim kadar cadde ve sokak,
Sıradan bir hayatın öğrenmemesi gerektiği kadar
Fazla hayat tanıdım…

Bir nehrin, açık denize kavuşması kadar hızlı ve yorgun,
Bir yağmurun damlaları kadar da yoğun yaşadım her şeyi.
Sadece baraj kurmayı becerememişim önüne.
Ne aşkı avucumda tutmayı ne de aşk üzerine binalar yapmayı öğrenememişim.

Çözdüğüm bir tek şey var bugüne kadar.
Her aşka acısını baştan kabullenerek başlıyorum…
En güzel taraflarını değil, olabilecek en kötü hikayelerini
Yazıyorum aşkın…

Bavullarım hep toplu duruyor; bu aşk burada biter ve
Ben çekilip giderim diyeceğim gün için.
İnsan umutları ile yaşar.
Hayalleri ile büyür.
Anıları ile yaşlanır.

Ne mutlu bana ki, ardımda bırakacağım
Köpük köpük anım var.
Bir de paylaşmayı becerebilseydim onları,
Büyürlerdi dev olurlardı.
Banada yeter di, canıma da…
İşte o canı elbet bulacağım bir gün.
Sonra adına ağıtlar yakacağım…
Ve sonra beni unutacaklar
Onu efsane yapacaklar…
Bu şöhretin bedeli çok ağır olacak.
Çocuklarım hep anlatacaklar…

İşte bir şarkı daha yazdım, binlerden biri…

Bu odayı terkedeceksin…

Her zaman hep aynı bahane
Her zaman sen haklı ben viraneyim
Sanki sensin bir tek şahane
Sanki ben peşinde bir garip divaneyim.

İnsan kendini ne çok seviyor
Ne çok kendine şiir yazıyor
Ben şarkılara yazdım seni
Ne de güzel anlatıyor.

Dokunduğum her cümlenin sonunda sensin
Savaştığım her gecenin sabahı hüsran
Yaşattığın acıları hiç silemezsin
Daha fazla yaşatmadan çıkıp git buradan

Artık beni dinleyeceksin
Önce kendini affedeceksin
Cezaların en büyüğünü benimle yaşayacaksın
Ben yok olup gideceğim sen yerinde kalacaksın.
Bu odayı terkedeceksin
İçindekilerle birlikte
İhanetin bedeli çok ağır olacak
Biri sana
Biri kalbime

Sonra beni unutacaklar
Ama seni efsane yapacaklar
Böyle bir aşk yaşanmadı diyecek herkes
Izdırapla anlatacaklar.

Sayfa 113,114,115,116

Kahrolsun

Yalvardım Allah’ıma
Unutsun beni
Dalımdan koparılan
Bir gün misali
Hasrete yenik düşmüş
Zavallı gönlüm
Bir sabah bir tebessüm ister misali
Varsın güneş doğmasın
Varsın sabah olmasın
Özlemle beklerken
Varsın bir yudum su
Veren olmasın...
Zor bekledim,
Sabırlar tükettim
Kendimden utandım,
Kör oldu gözlerim
Kahrolsun, beni sevgiden usandıran sözler
Kahrolsun, silip attığım yalancı sevgiler
Kahrolsun, bu kaçıncı saymadım bu ayrılık
Kahrolsun, yüreğimde yangının alev alev…

Serdar Ortaç
Gecelerin Adamı – 1998

Ne olur gitme

Gözyaşına kıyamam bırak eller ağlasın
Beni böyle bırakıp gitmek zorunda mısın?
Vermeden kararını iyi düşün sevgilim
Gidersen ölmez miyim, yanımda kalmalısın
Belki bir gün adını yazarım şarkılara
Yıkılır sendelerim bebeğim, sen ağlama
Aşkımın hasretini içime gömüp yine
Beni böyle bırakıp sakın gitme ellere
Ne olur gitme dur terketme
Veda edip yalan gururuna
Ne olur gitme allah aşkına
Ne olur gitme, dur terketme
Nasıl bir aşk bekler sabahı
Sende bekle, ne olur üzülme

Serdar Ortaç
Gecelerin Adamı – 1998

Bilsem ki

Dokunsam ağlar mısın
Düşünüp o yılları
Bir dokun bin ah işittim senden
Bu kadar kolay mıydı vazgeçmek benden
Ağlasam duyar mısın feryadımı
Yüzüme bakar mısın son kez
İçimde yorgunluğun, mutsuzluğun
Sebebi bir tek sensin bu umutsuzluğumun
Kalbim yıllar geçse de affetmeyecek
Bilsem ki gözyaşım hiç dinmeyecek
Sensiz bu son gecem bu son sabahım
Tadı yok bu mevsim ayrılıkların
Bilsem ki bir daha hiç dönmeyecek
Bilsem ki gözyaşım hiç dinmeyecek
Utanmam yenilmem mutsuzluğuma
Şimdi sensiz cehennemde yaşlanacağım

Serdar Ortaç
Bilsemki – 2000

Sabret

Sabret deli sevdam
Sabret susadın aşka sen
Beni dinle sevgiden utanmaz insan
Kaç kere sever insan kaç sabah uyanır yasa
An be an vurur ayrılık
Söyle kaç gecedir sevdan
Bir yanım seni ister, bir yanım neden ağlasın
Ayrılık yürek ister
Anladım bana göre değil aşk
Delidir sevdam bırakın sussun
Ne ödül versin, ne hesap sorsun
Korktum aşktan kimi güldürmüş
Kime yar olmuş neyi söndürmüş
Rüyalarda tanıdım aşkı
Nerede sevdam, kimlerde saklı

Serdar Ortaç
Bilsemki – 2000

Yırtarım

Sakın kızma
Nasılsa bir gün beni unutacaktın
Oysa ben ayrılığı hiç istemedim
Günlerce engel olup gözyaşlarıma
Karşında ağlamayı beceremedim
Sakın susma
Bilirsin ben her zaman seni dinledim
Öfkeden kudurduğum anlarda bile
Masumca hayal kurup dualar ettim
Bir gün yalnız beni seversin diye
Başka bir mutluluk düşünemem ki
Ellerin elime ellerim diyor
Nasıl aşık olup nasıl hissederim
Hiçbir şey yerinde aynı durmuyor
Yırtarım
Koynuma sakladığım hayalleri resimleri
Yırtarım
Üstüme bıraktığın ayrılığın tüm izlerini
Ağlarım ben nasıl sevdim seni
Söyle nasıl çeker giderim
Ağlarım bunca anıdan sonra
Başkasını nasıl severim?

Serdar Ortaç
Bilsemki – 2000

Bana senin gibi aşk mı lazım?

Yalancının birisin sen
Beni hayata küstürdün
Vazgeçmişsin sözünden
Boşuna mı süründürdün

Aklıma gelmedi yazık
Bana ettiğin azaplar
Bu gece evde otur
Diye koyduğun yasaklar

Dinlemem sözlerini
Artık kendime sen gibi yar bulurum
Üzülmem sevdiğim
Belki sensiz mesut olurum

Bana senin gibi aşk mı lazım
Ne beni güldürür ne de uyutmaz
Kapına kul köle müptelayım
Bir ömür ağladım bana dokunmaz.

Serdar Ortaç
Albümlerimden birinde okunmayı bekliyor.

Sayfa 117,119,121,123,125,127

Bazı şarkılar hep mahzun kalır bir köşede

Bazı şarkılar albümlerimde okuduğum ve sizin dinledikleriniz kadar şanslı değiller.
Onlar soğuk ve ıssız raflarda gün ışığına hasret, uzun bir bekleyişteler.
Sahipleri onlara hayat versin diye umutlanırlar her sabah.
Ben onları yazdığımda siz yuvalarınızda neler olduğundan habersiz bir bekleyiştesiniz.
Onlarsa bir an evvel sesimde hayat bulmayı beklerler.
Halbuki ne kadar çoklar bir bilseniz.
Ecelim dahi onları tek başıma okumaya yetmez sanırım.
İşte bu yüzden bu kitapta, çok önceden yaratılmış ve gönül mahzenimde yıllar yılı gizli kalmış şarkılarım da olacak.
Kimbilir kaç tanesi büyüyüp adam olacak, kaç tanesi ölene dek benimle kalacak…
İşte onlardan bir tanesi daha:

Arıyorum

Aşk nereye kadar
Acı verir ki insana
Yüreğime dokunsa da
Silerim

Çok çok zaman önce
Yaraladın huzurumu
Silemedim gururumu
Gideyim

Beni üzen hayatlara
Beni yoran telaşlara
Tutunduğum tüm aşklara
İnanmıyorum

Beni unuttuğun günü
Yazıyorum kader diye
Ama zavallı kalbime
Güvenmiyorum.
Arıyorum
Gerçek aşkı masallarda
Arıyorum
Hayal gibi uzaklarda
Seni nasıl mutlu etsem
Yetinmezsin
Hayatıma giren en zor hatam
Sensin

24.10.2004
Pazar sabahı Saat: 07:07

Acıtır

Sahtekar kadın
Sahtekar adam
Aşkımız oyun
Oynadık sonuna kadar

Aşık olmak istiyorum
İlk gördüğüm yabancıya
Aşık olmak istiyorum
İlk bulduğum zavallıya

Kimseyi ilgilendirmez
Koynuma gir dediklerim
Aşkımın acısı kadar
Ömrüme ömür ekledim

Acıtır mesafeler
Acıtır uzaklığın
Acıtır bana söylediklerin

Acıtmaz yüreğimi
Acıtmaz böyle kader
Çünkü aşk için her şeye değer.

Serdar Ortaç
25.10.2004
Pazartesi sabahı: 6:48

Okyanus

Bırak bana bırak
Ellerini gözlerini
Unut sen de unut
Sakın bilme hislerimi
Ayrılık bana yakın değil,
Sana uzak ama bana tuzak mı bu
Taş değil ama ateşlere dayanıyor gönlüm
Bana revamı bu…Seni aşkımızdan, şarkımızdan
Okyanus'tan da çok sevdim
Ama tek suçum
Aşkı anlatırken
Tarifi zor bir yol seçtim.

Serdar Ortaç
Okyanus-2002

Geceler uzun

Seninle yaşanan hayal geceler gibiyim
Tenimde sıcaklığın var.
İçimden esip geçecek bahar yeliyim
Gözümde hüzün seli var

Bir yer var, biliyorum, bir sen var
Bir yer var, biliyorum, sürgün var
Geceler uzun, başımda yar
Yine bitecek bu sonbahar
Tut elimi, son defa bırak
Senin olamam senin kadar

Serdar Ortaç
Yaz Yağmuru – 1996

Yaz günü

Kimseler seni öpmedi, öpemez
Kıskanır tenim, ellere veremez
Kimseler seni ben gibi sevemez
Aşkı söyleyemez

Olmaz isteme, başkası bana az
Korkma, sevgini ver bana da biraz
Sorma ismimi, kalbine beni yaz
Yapma böylesi naz

Yok be canım, bu kadar mı kolay?
Git demesi sana çok mu kolay?
Sen beni sevmeye zor diyorsun
Sevmesi zor da, bu çok mu kolay?

Buralara yaz günü kar yağıyor canım
Ölene kadar seni bekleyemem
Ona buna benzemem, oyuna gelmem
Senin için ölmeye söz veremem…

Serdar Ortaç
Yaz Yağmuru - 1996

Adam gibi

Neden düştün gözümden
Neden hislerin hep yalan
Nedense biz seninle mutluluğu
Paylaştık hep uzaktan

Aşk ızdırap denizi
Şaşırdım ben kapıları
Garip bir umutsuzluk
Sardı dört bir yanımı
Akıllandın mı bilinmez
Yoksa her şey sıradan mı?

Adam gibi yürekli ol
Çık karşıma bak yüzüme
Yalandı de, unuttum de, aldattım de
Bağır yüzüme.
Senin kokun,
Senin dokun,
Senin tadın,
Yetmedi de…
Sokaktaki " kadar gururlu ol
Bağır yüzüme…

Serdar ortaç
Beni Unut/Çakra – 2004

Yapraklar

Yenilmedim yalnızlığa
Bugün yine tek başıma sabahladım
Üzülmedim yoksun diye
Nasılsa bir gün gelir bende ağlarım

Anlatacak çok şeyim var bu gün sana
İçimde duygularım susmak istiyor
Nedense ayrılıklar koyar insana
Bu gün canım seninle olmak istiyor

Yapraklar sonbahar günü hep açmak ister
İnsan sevince gözü görmüyor Tanrım
Neden her güzel şeyin sonu hüsranla biter
Gözlerim ondan başka görmüyor Tanrım
Onu alma yanımdan onsuz olmuyor Tanrım

Serdar Ortaç
Beni Unut/Çakra – 2004

Ayrılık insanlar için…

Yarim benden uzak ben yare yakın
Kuruttun gülleri giderken bu yaz
Dilimde namesi içimde aşkın
Giderken, son gece, gülümse biraz
Yar senden ayrılalı
Kaç gün saydım kim bilecek,
Kimler duyacak feryadımı
Kaç gece ömrümden gidecek.
Yar deli yüreğin yorgun da,
Bir benim aşkım genç kalacak,
Kim seni kaldırıp uykunda,
Yar diye koynuna kim saracak…
Ağlama, ağlama içinde kalsın
Ayrılık insanlar için ve sen de insansın
Ağlama, ağlama içinde kalsın
Kimseye anlatma bırak, çok mutluyum sansın.

Serdar Ortaç – 1999
Bestelendi ve okunmayı bekliyor.

Sayfa 129,131,132,133,135,137,139,141,143

Hayatımda hiçbir şeye ağlamadım

Bir kere babamdan yediğim tokat ve bir kere sevgilime attığım dışında.

Kabahat

Kalbim zavallı bir kar tanesi
Çıkmaz sokaklara düşüp eriyorum
Issız gecemde yağmurun sesi
Zamansız ağladım biliyorum

Yüreğim içindeki bu yalnızlığı söküp atsa
Hiç korkmadan karanlığa bir mum yaksa
Yarattığım masal diyarlara gideceğim
Hayatıma bütün girenleri sileceğim

Kimse sana beni zorla sev de aşık ol demiyor
Allah’tan yüreğim çok temiz ah kurşun işlemiyor
Yoksa ne nazara gelmiştim çoktan göze gelmiştim
Senden daha deli kalbim var da düşman çatlatıyor
Seni öpmesi bile kabahat, senin olması bile kabahat
Sana aşık olana inat, hepsi birbirinden boş.

Son söz yinede aşk olsun…

Herkesin size aşık olduğunu zannedersiniz. Yalandır. İnsanlar neye, kime ve niçin aşık olduklarını bilmezler. Aşkı sihirli yapanda budur.
Sevenin gözlerini kör eden aşk, akıllarını da karıştırmayı becerir kolayca.
Benim aklım hep karışır aşık olduğumda.
Ne yapacağımı, ne diyeceğimi ve hatta ne giyeceğimi bile şaşırırım.
Sevilen kadın veya erkek, sevenden daha kibirli olur.
Aşk kibirli olmayı sever.
En azından ilk adımı atan, her zaman bir daha güçsüzdür aşkın karşısında…

Bugüne kadar benden gözlerini kaçırıp, kaçamak cevaplarla uzaklaşmak isteyen aşklarım da oldu.
Kendi içlerinde bir kurtuluş savaşı mücadelesi verdiler onlar.
Şöhret işime yaramadı çoğu zaman.
Hatta bana köstek bile oldu.
Beni ben olduğum için seven yerine, neden ben olduğum için sevemeyenleri de tanıdım.
Bir şarkıda onlar için yazdım. Biraz alaycı, biraz vurdum duymaz, az biraz da ukala oldum şarkımda.
Yaz aşkları başkadır derler.
Kimileri illaki olsun ve yazın olsun ister, kimileri de kontör misali sayar aşklarını.
Sanki yazın yaşanan aşklar ebediyen sürecekmiş gibi mevsimlere göre ayırırlar duyguları.
Yaz mevsimi gelince, kalbim her zamankinden daha hızlımı atacak?
Sonbaharda, kış uykusuna mı yatacak yüreğim…
Aşkın mevsimi mi olur.
Meteoroloji, bugün aşkın kaç derecelerde seyredeceğini söyleyebilir mi bana?
Her neyse bende birkaç yazdır, birkaç aşk yazabilmeyi özlerken, onu gördüm Çeşme’de..
Belli ki kendine fazla güveniyordu.
Belli ki onun aradığı herkesinkinden biraz fazla, ama benden biraz azdı…
Şöhrete karşı koyma ve karşısında dimdik durabilme iç güdüsü taşıyordu.
Nedenini anlamış değilim bu duruşun. Ama ben de hak veriyorum zaman zaman.
Oysaki aşk kimlik tanır mıydı eskiden…
Dedelerimiz değil miydi birbirlerini tanımadan, karşılıksız seven.
Bense hep eşitlikten yanayım.
Aşkta, işte, her şeyde adaletten yanayım…
Bir yolunu bulup tanıştım onunla.
Çok aceleci miyim nedir, hemen söyledim hislerimi.
Söylediklerim hissettiklerimden azdı. Ama onlar bile çok geldi ona.
Sessizce uzaklaştı ışığımdan.
Sordum “bir daha görüşür müyüz” diye.
“Sen git, gel görüşürüz” dedi.
Ve oturdum, yazdım: “sen git gel görüşürüz, tenhada aşkı bölüşürüz.”
Yazdıklarım şarkı oldu ama biz bir daha görüşmedik.
Belki karşılıksızdı sevgim, dünyadaki milyonlarcası gibi.
Öyle ya, bir tek aşka emredemez insan. Bir tek ona söz dinletemez.
Benim aşktan anladığım işte burdur.
Bana yazdırıyorsa birkaç satır, nehirler gibi akarım…
Benim sevdiğim kadar sevmese bile, şarkılarımda yaşarım.

Çakra

Sen git gel görüşürüz
Tenhada aşkı bölüşürüz
Biraz senden, biraz benden
Kalanlardan bölüşürüz

Kalbim adalet peşinde
Hem işinde gücünde
Kendi çakrasında

Vicdan vicdan arıyorum
Her aşkın başında
Kendi gözyaşımda

Yar aynada güvendiğin ne?
Melek misin gümüş söğüt dalı mı?
Güzelliğin tükendiğinde
O gözlerin beni unutmamalı.

Serdar Ortaç
Beni Unut / Çakra-2004

İtiraf

Bu gece bir rüyada, bin hikaye yaşadım
Ürkek oldum, korkak oldum, güvenmez oldum aşka
Belki de şarkılarım hep umutsuz bu yüzden
Çok uzun zaman oldu, yüreğim harbi yasta
Yinede kıpır kıpır, kıpırdanıyor bazen.

Aklında kim kalacak onca yaşanmış aşktan sonra
Malzemesi olacaksın acıklı şarkıların
Şimdi kolay geliyor, her gece aşk aramak
Ancak hep azalacak ilk günkü arzuların

Uzun zaman oldu ruhuma el değmedi
Yavaş yavaş sırrını da kaybediyorum aşkın
Ne çileler atlattı yine boyun eğmedi
Gönül kendi kendine, kalbim aşklara dargın

Yüzümdeki çizgiler işte bu hikayeden
Gönül laf dinlemez ki, kurtulmuş himayeden
Öz babası felçliymiş, üvey olan da astım
Belkide bu yüzdendir, nefes almıyor aşkım

Serdar Ortaç
20 Kasım 2004 Cumartesi

Aptal adam

Akşam üstü avluda baş örtüsü sarardı
Sonra çiğdemler çıtlar aşktan vakit çalardı
Ne zaman işten dönsem otururdu duvarda
Ne o benim farkımdaydı, ne ben onun farkında.

Bir gün oynadı dedim, sanki yer gök yerinden
Müthiş bir fırtınayla iç çekmişim derinden
Meğerse bu güne kadar gördüklerim yalanmış
Bana aşk yok derlerdi, peki bu ne yamanmış.

Uyanmışım artık yavaş yavaş uykumdan
Kalk da yaklaş diyorsun, gelemem ki korkumdan
Sen zannediyorsun ki, seni sevemez bu adam
Peki daha öncekiler benden daha mı sıradan

Kırılırsın, üzülürsün ben bir çift söz edince
Lakin huzur buluyor insan seni sevince
Bilemedin, sezemedin hislerimi gönülden
Halbuki vazgeçmiştim, tüm dünya zevklerinden.

Kelimeler yetmiyor ki bir kalemde yazmaya
Bak şu anda bile kalbim, başladı çırpınmaya
Sen söz verme, sözcüklerin baldan zehir çıkartır
Matem midir, maden midir aşkın yürek ağartır.

Hem beni sev diyorsun hem de istemiyorsun
Zaten söylemişlerdi aşk denge bilmez diye
Bense mantık aradım attığım her adımda
Meğerse sözlük yokmuş, çözmek için yanımda.

Dedim ya İzmirli kız, bir gün anlayacaksın
Sen yuvanı kurarken temeli zor atacaksın
Yine de kahkahayla seyretmeyeceğim uzaktan
Çünkü hala çok fazla seviyor olacak bu aptal adam.

Serdar Ortaç
17 Kasım 2004 Çarşamba

Sayfa 144,145,147,148,149,151,153,155,156

Aciz

Neden böyle yapıyorsun ki, anlamak bile anlamsız
Eskiden hem içkime hem bana karışırdın.
Şimdi her şeye mümkün mertebe gülüyorsun
Oysa eskiden benle, olmaya şaşırırdın

Anladım, artık eski büyüsü de kalmadı
Ya evliler ne yapsın, onlar çok mu taşralı
Halbuki teklif bile edecektim bir vakit
İyi ki vazgeçmişim, içkiliydim kör kütük.

Zaten iyi düşünmek, iyi anlamak lazım
Hem karşındaki aşkı, hem kalbinin sesini
Yoksa kolay olurdu bir şarkı daha yazmak
Ama en zor olanı, yazıp da çöpe atmak.

Ben veda etmiyorum, ne sana ne aşklara
Pek tabi biliyorum ben de mutlu olmayı
Ama sonu nedir ki bu koca hikayenin
Bizler aciz kullarız, aşk hep kendinden emin.

Serdar Ortaç
02 Kasım 2004 Salı

Sayfa 157

Vazife

O kadar yalnızım ki, bir o kadar da mutsuz
Çöller kadar, kumlar kadar, kumsallar kadar
Hani bir el değecek, biri kalk diyecek bana
Uyan artık evladım bir bak kim var kapıda.

Bazen çok istiyorum, bir göğüste yaşlanmak
Her an onu düşünüp, onun için şahlanmak
Oysa kim buluvermiş, kim kucaklamış ki aşkı
O bazen tam önümde, bazen gurbette şarkı.

Belki de tanrı bize bir vazife vermiştir
Çok acı çek evladım, çok kahır çek demiştir.
Öyleyse tahammülü hiç de zor değil bunun
Yeterki doğru kulu ve doğru hamuru bulun.

Öyle bir aşk olsun ki dev fırtınalar sussun
Öyle bir aşk olsun ki her cepheden okunsun
Sen ona hiç yüz verme, o hep yüzünde dursun
Öyle bir aşk olsun ki son kurşunu ile vursun.

Sonra da ben öleyim, ama buldum diyeyim.
O gelirse amenna, gelmezse de ne diyeyim.
Efsane olduk işte, bu kadarı yetmez mi
Bu dünyada olmadı, öbürü affetmez ki…

Serdar Ortaç

Tehdit

Sana benim gözümle bakan bir çift göz lazım
Hem beni görmen için hem de anlaman için beni
Ben geceden bıkmışım, sen hala uyanıksın
Ne bulacaksın gülüm, sen zaten tanıdıksın.

Diyorum ki kalalım, konuşalım biraz
Diyor ki konuşmaya ne gerek var uyurken.
Diyorum ki sen gibilerin çoğu pişmanlıktan müzdarip
Diyor ki çok fazla akıl verme durup dururken.

Ne olduysa bu yüzden oldu garibim aşka
Hem ona yardım ettik, hem de kızdırdık onu
Nasıl belliyse bir gün kirleneceği denizin
Belliydi en başından yüzme bilmemenin sonu

Boğulsak daha iyi, en fazla kurtulurduk
Çekip giderdik buradan
Sonra bu bir rüyaymış der, uyanırdık uykudan
Şimdi anlatacak çok fazla hikaye de yok derinden
Elimde bir tebessüm, o da zorla çıkıyor mazimden

Ne ben istedim bunu ne de siz biliyorum
Ama yine de aşka bir şans daha veriyorum
Belki herkes anlayıp kendine gelir bir an
Yoksa bu iş bitecek, yanlızlıklar süt liman.

Serdar Ortaç
03 Kasım 2004 Çarşamba

Sayfa 159,160